1 ROZDZIAŁ

Muzyka w tle.

        6:30. Usłyszałam budzik. Chyba czas otworzyć oczy. Chyba czas się podnieść. Chyba czas zakończyć świat snów i wrócić do rzeczywistości... Tak bardzo tego nie chciałam, a niestety musiałam to zrobić, więc kiedy tylko wyłączyłam denerwujący dźwięk oznaczający pobudkę i przebudziłam się dostatecznie, zrobiłam naburmuszoną minę, okazującą niezadowolenie. Rozejrzałam się po moim małym, skromnym pokoju, utrzymanym w kolorach bieli i delikatnego różu, przeczesałam ręką swoje nieokrzesane włosy, po czym odrzuciłam kołdrę i jakoś podniosłam się z łóżka. Powoli podeszłam do szafy, aby wybrać odpowiedni strój do szkoły. Kiedy w końcu mi się to udało, wzięłam te rzeczy ze sobą i poszłam do łazienki. Poranna toaleta przebiegła dosyć szybko. Właściwie byłam zmuszona do pośpiechu, gdyż przez swoje lenistwo zostało mi mało czasu. Nigdy nie należałam do "porannych ptaszków", więc rozpoczynające się zajęcia o godzinie ósmej, to dla mnie największa życiowa zmora. Czasami zadaję sobie pytanie kto układa plan lekcyjny. Czy ten ktoś nigdy nie chodził do szkoły? W sumie, to wyjaśniałoby wiele irytujących rzeczy. Skończywszy się malować, złapałam za szczotkę, rozczesałam włosy, a następnie pozostawiłam je rozpuszczone. Wróciłam do pokoju, aby się spakować, po czym zarzuciłam torbę na ramię i skierowałam się do kuchni. Tam, jak zwykle siedział już mój tata, popijając poranną kawę. Był pisarzem, więc większość czasu spędzał w domu, jednak w odizolowaniu ode mnie i mamy. Zazwyczaj mogłyśmy go znaleźć w jego biurze, w którym powstawały wszystkie jego książki. Mimo wszystko nigdy nie odczułam braku zainteresowania swoją osobę z jego strony. Zawsze gdy go potrzebowałam, był przy mnie. W dzieciństwie często mnie zabierał na różne spotkania lub po prostu do kina czy parku. Kiedy zaczęłam dorastać trochę się od siebie odsunęliśmy, ale nigdy nie przestaliśmy ze sobą rozmawiać. Ograniczyliśmy tylko ilość wspólnych wyjść. Tylko czy to dobrze? Chyba tak, w końcu już mało mi brakowało do pełnoletności, a osoby w moim wieku więcej czasu poza domem spędzają ze znajomymi, a nie z rodzicami. A ja miałam najlepszych znajomych i to były moje najlepsze chwile. Przynajmniej tak mi się zdawało...
        Za piętnaście minut miała się rozpocząć moja pierwsza lekcja, matematyka. Dla większości najgorszy przedmiot, ale nie dla mnie. Nie poszłam w ślady taty, nie zostałam humanistką. Zawsze ciągnęło mnie do matematyki, chemii, biologi i geografii, ze względu na chęć podróżowania, poznawania świata, różnych regionów i ich kultur. Właśnie to miałam po mamie, największej miłośniczki turystyki krajoznawczej.
-Hej Lottie! - Z rozmyśleń wyrwał mnie głos mojej przyjaciółki, Hanny. Blondynka z ładnymi, dużymi oczami. Zawsze elokwentna, inteligentna, mająca powodzenie u płci przeciwnej, wręcz ideał. Zazdrościłam jej tego. Jasne, miałam zgrabną figurę, ale nigdy nie byłam pewna siebie. To znaczy, w momencie, w którym wychodziłam na boisko byłam ogromnie pewną siebie zawodniczką, ale ta cała odwaga opadała, gdy tylko mecz dobiegał końca.
- Cześć. - Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niej delikatnie.
- Jak tam Ci minęła niedziela?
- A całkiem dobrze. Wygrałyśmy mecz, ale Natalie zwichnęła kostkę. Jakaś zawodniczka z przeciwnej drużyny ją popchnęła, kiedy ta chciała wejść na kosz z piłką. Szkoda, że pojechałaś na weekend do taty, chciałam się spotkać, no ale rozumiem, że chciałaś go odwiedzić.
Hanna mieszkała tylko z mamą. Jej ojciec odszedł kiedy miała trzynaście lat. Dosyć nieźle to zniosła. Jej rodzice nigdy się nie kochali i ona wiedziała o tym doskonale. Czasami obwiniała siebie, że gdyby nie to, że jej matka zaszła w ciąże, to jej rodzice by się nie pobrali, a potem nie musieliby się rozwodzić, tylko rozeszli by się w wieku dziewiętnastu lat i obydwoje znaleźliby prawdziwe miłości swego życia.
- Tak, też żałuję - powiedziała.
- Coś się stało?
- Nie. Ukochana mojego ojca już urodziła, poznałam swojego braciszka. Jest słodki i wiesz co? Jak tak na nich patrzyłam, to pomyślałam, że w przyszłości także chciałabym spotkać kogoś, kogo pokocham z całego serca. Oni są razem tacy szczęśliwi. Nie mogę tylko pojąć dlaczego moja mama nie chce sobie kogoś znaleźć. Wiem doskonale, że jest jej ciężko i zdaje sobie sprawę, iż poczułaby się lepiej gdyby kogoś poznała.
- Myślę, że jeszcze przyjdzie czas i na nią. Na pewno sobie ułoży w końcu życie u boku jakiegoś przystojnego faceta. Kobieta zawsze potrzebuje więcej czasu do ochłonięcia.
- Ale minęły już cztery lata odkąd doszło do rozwodu - wtrąciła się blondyna.
- Nie przejmuj się. Trzymam kciuki za jej szczęście, a uwierz mi, ona będzie jeszcze promieniała radością.
- Może masz rację...
- No pewnie, że mam! - krzyknęłam. -A teraz chodźmy na lekcje, bo zaraz dzwonek. - I poszłyśmy.
        Pierwsze pięć lekcji minęło mi bardzo szybko i właściwie tak jak zwykle, po prostu nudno, a kiedy przyszedł czas lunchu, udałyśmy się z Hanną na stołówkę. Tam czekał już na nas Niall i Liam. Co prawda dzisiaj jedyny kontakt jaki z nimi miałyśmy, to rano, gdy powiedzieliśmy sobie "cześć", bo potem chłopaki mieli jakieś sprawy do załatwienia, ale nasz niezmienny rytuał wspólnego posiłku nie został naruszony i tego dnia. Jednak zanim podeszłyśmy do nich, udałyśmy się po jedzenie. Tym razem postawiłam na frytki i jakieś mięso. Nie do końca byłam pewna co to za mięso, ale przecież tylko raz się żyje!
- Nie ładnie. - Liam spojrzał się na tacę, którą akurat stawiałam na stole. - Sportowiec nie powinien się tak odżywiać - dodał, głośno się śmiejąc.
- A co ty mój trener?
- Nie, ale też gram, więc zawsze mogę dzisiaj na treningu napomnieć Panu Watsonowi o tym jakie posiłki je jego zawodniczka.
- Dramatyzujesz. Poza tym spójrz na siebie. Jesz pizzę! - Nagle wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Za to ich kochałam, potrafiliśmy się rozbawić nawet przy najgłupszej sytuacji. Poza tym byli to wspaniali ludzie. Chyba ciężko takich spotkać, takich to tylko ze świecą szukać. Dlatego dziękowałam Bogu, że mi się udało zdobyć najlepszych przyjaciół na świecie. W tamtym momencie nikt nie był w stanie zburzyć naszej relacji.
        Po skończonych zajęciach wróciłam szybko do domu. Czekał mnie dzisiaj jeszcze wieczorny trening, więc musiałam żwawo się poruszać. Pierwsze co zrobiłam to lekcje. Może nigdy nie byłam wybitną uczennicą, ale starałam się na bieżąco przyswajać nowe dawki materiału ogólnokształcącego.
- Jak Ci minął dzień w szkole? - zwróciła się do mnie mama, gdy znajdowałam się w kuchni, w celu zaparzenia sobie herbaty o smaku owoców leśnych. Nie byłam zwolenniczką herbaty, raczej wolałam dawkę porządnej kofeiny, ale ze względu na brak mojej ulubionej kawy, postanowiłam sobie darować.
- Dobrze, nie działo się nic nadzwyczajnego, dzień jak co dzień. A jak u Ciebie w pracy?
Moja mama, Miriam, zajmowała się dziennikarstwem. Pracowała w dosyć znanym biurze, gdzie miała zawsze swój kącik i sporządzała różnego rodzaju artykuły. Ze względu na jej zawód bywało tak, że przez miesiąc czasem nawet dwa przebywała poza domem, poza Londynem, poza krajem. Dlatego zdecydowanie lepsze stosunki miałam z tatą, nie oznacza to jednak, że mama nie była ważna w moim życiu. Odgrywała rolę, której nikt inny nie mógłby zastąpić, za to byłam jej niezmiernie wdzięczna.
- Męcząco dzisiaj. Mam na głowie dosyć spory artykuł i nie jestem pewna jak sobie z tym poradzę.
- Aż tak ciężko?
- Czasami tak bywa, ale może Grace mi pomoże. Podwieźć Cię dzisiaj na trening?
- Jakbyś mogła, a przy okazji wracając mogłabyś zrobić zakupy.
- Czego brakuje?
- Mojej kawy do ekspresu. - Uśmiechnęłam się do niej znacząco. - Do tego trzeba żwirek kupić dla kota, bo przecież w środę jadę po niego, a mamy już wszystko, prócz tego.
- Dobra, dobra. Zaraz zrobię listę, bo przydałoby się kupić pieczywo i jeszcze parę innych rzeczy. A i przypominam Ci, że w sobotę są urodziny taty, więc nie planuj niczego na ten dzień.
- Pamiętam - powiedziałam i z kubkiem gorącej herbaty wróciłam do swojego pokoju. Włączyłam radio i wtedy moje uszy ukoiła nieznana mi dotąd piosenka, ale była świetna! Muzyka towarzyszyła mi od małego. Kiedy było mi źle, kiedy miałam dużo siły, energii i chęci do zabawy, kiedy byłam szczęśliwa, delikatnie mówiąc ZAWSZE! Nie zastanawiając się nad tym dłużej, spojrzałam na zegarek. Miałam jeszcze niecałą godzinę do wyjścia, więc położyłam się i nawet nie wiem, w którym momencie zasnęłam.
- Pobudka! - Usłyszałam głos mamy, dobijający się do mojego pokoju. Trochę mnie to zirytowało, bo miałam taki fajny sen z udziałem super przystojnego ratownika, a tu nagle mnie przebudzono. Nic tylko się złościć, ale jakby powiedział to Niall "złość piękności szkodzi, Lottie". Blondyn to mój przyjaciel od małego. Nasze mamy znały się jeszcze ze szkoły średniej, dlatego można rzec, że jesteśmy nierozłączni od kołyski. On znał mnie bardziej niż Hanna. Czasami mnie ten fakt przerażał, ale innym razem satysfakcjonował. Dobrze mieć za przyjaciela płeć przeciwną, przynajmniej mogłam szerzej patrzeć na niektóre sytuacje, bo Niall przedstawiał mi swój męski punkt widzenia. Nie zmienia to faktu, że często, nawet bardzo często się z nim nie zgadzałam, jednak obydwoje akceptowaliśmy swoje decyzje, dopóki nie miały szkodzić naszemu życiu.
- Już idę - odpowiedziałam i zerwałam się na równe nogi. Sięgnęłam po przygotowany plecak, w którym znajdował się strój, buty i inne rzeczy, które zabierałam ze sobą na trening, po czym wybiegłam z pokoju, prawie zeskakiwałam ze schodów. Zarzuciłam na siebie bluzę, włożyłam jakieś adidasy, wyszłam na zewnątrz i udałam się w kierunku samochodu mojej mamy, w którym ta już się znajdowała.
- Tak w ogóle kiedy gracie jakiś ważniejszy mecz? - spytała się mnie mama. Często lubiła przychodzić na moje mecze i obserwować moją grę. Kibicowała mi i nigdy nie traciła we mnie wiary.
- Wydaje mi się, że w przyszłym tygodniu, ale nie jestem do końca pewna. Dopytam się trenera i Ci powiem jak wrócę.
- Ok, z chęcią przyjdę. - Uśmiechnęła się do mnie promiennie.
- Dzięki to miłe - powiedziałam i również się uśmiechnęłam. Resztę drogi przemilczałyśmy, ale nie było między nami niezręcznej ciszy, właściwie po prostu nie było o czym rozmawiać. Chyba czasami tak bywa.
        Kiedy dojechałyśmy na miejsce, podziękowałam jej za to, że mnie podwiozła i udałam się do środka budynku. Jest to specjalne miejsce związane ze sportem. Znajduje się tutaj kilka hal. Sala do koszykówki, siatkówki, piłki nożnej, lekkoatletyki i kilka innych, mniejszych, a także na zewnątrz ośrodek ma swoje własne boiska. To miejsce jest bardzo przemyślane, solidnie wykonane i bardzo dobrze wyposażone. Jako sportowiec bardzo satysfakcjonuje mnie to miejsce. To tutaj odbywają się moje treningi, a bywa też tak, że i niektóre mecze, ale nie ważne. Poszłam do szatni się przebrać w strój, a gdy zawiązałam drugiego już buta, sięgnęłam po piłkę i poszłam na salę, gdzie było już parę dziewczyn z mojej drużyny. Przywitałam się z nimi i zaczęłyśmy sobie rozmawiać, oczekując przy tym na przybycie trenera i reszty zawodniczek.
- Witam dziewczęta! Przepraszam za spóźnienie, ale kolejka w banku mnie zatrzymała, a niestety musiałem to dzisiaj załatwić.
- Rozgrzałyśmy się już - powiedziała April.
- To nieistotne. Za tydzień, w piątek gramy bardzo ważny mecz, rozpoczynający ligę, na którą szykowałyśmy się cały rok, więc od dzisiaj nasze treningi się trochę zmienią. Kondycje macie wyćwiczoną idealnie, zostało nam dopracowanie techniki, więc to na niej się skupimy. Dlatego bierzcie piłki i robimy rozciąganie. April, poprowadzisz tą rozgrzewkę. Tylko wykorzystajcie wszystkie ćwiczenia, których was nauczyłem! Idę na chwilę do chłopaków, którzy są na dworze, bo mam informację dla ich trenera. Nie oszukiwać, bo będzie gorzej! - wykrzyczał oddalając się od nas.
        Zaczęłyśmy powtarzać wszystko co pokazywała nam Ap - tak do niej mówiłyśmy, a ona się na to godziła. Trener Watson wrócił, a my dalej się rozgrzewałyśmy, jednak gdy skończyłyśmy to on przejął inicjatywę i zaczął nami dyrygować niczym marionetkami. Rozporządzał co mamy robić, a my musiałyśmy solidnie wykonywać polecenia. Dużo biegania ósemek, dwutaktów, naskoków i rzutów osobistych, oczywiście wszystko z piłkami. Nie zabrakło również pozycji obronnej, która wymagała od nas nisko uginania kolan. Ćwiczyłyśmy też bieganie sprintem z jednej strony boiska na drugą, po czym szybkie wracanie w pozycji obronnej na kosz, który miałyśmy bronić. Ważnym aspektem tego treningu była również praca zespołowa, więc miałyśmy ćwiczenia w parach, trójkach, jak i piątkach. Na koniec, na rozluźnienie czekały na nas rzuty osobiste. Każda miała do wykonania po jednym, ale żeby nie były tak kolorowo, gdy któraś z nas nie trafiła, to cała drużyna musiała biegać karnie trzy okrążenia. Tak się stało, że dwie dziewczyny nie wcelowały, więc biegałyśmy sześć ogromnych kółek. Wszystkie byłyśmy totalnie wykończone, ale żadna nie narzekała, bo właśnie to kochałyśmy w treningach. Mogłyśmy oddawać się temu sportowi w 110% i pokazywać na co nas stać.
        Nadszedł czas powrotu do domu. Na szczęście przy budynku był przystanek autobusowy. Chwilę musiałam zaczekać na transport, ale kiedy tylko podjechał, zawiózł mnie prawie pod sam dom. Niestety z jakieś dziesięć minut musiałam przebyć spacerkiem. Normalnie zajęłoby mi to pięć minut, ale jak człowiek jest wykończony, to wszystko robi powoli, a ja właśnie byłam padnięta. Dlatego po powrocie do domu zjadłam coś na szybko, poszłam się umyć i padłam na łóżko, zasypiając w nim dosłownie po sekundzie.

***

Jak Wam się podoba rozdział? Co prawda nic się w nim nie dzieje, ale to dopiero początek. Chciałam Wam tutaj przedstawić bohaterkę, jej znajomych i pokazać jej życie na co dzień. Kolejny rozdział już powoli będzie rozwijał jakąś sytuację, ale jaką? Tego dowiecie się już niebawem! :)

P.S. Ze względu na bloga postanowiłam założyć twittera, więc tam możecie mnie znaleźć "@jvlixon", a jeśli chcecie skontaktować się ze mną drogą e-mailową, to piszcie w komentarzach, podam adres.